لوستر در بودجه ده نکته از رکود بزرگ

طراحی دکوراسیون مسجد لوستر منوط به رعایت تیم کنترل کیفیت می باشد. او در آن می‌گوید: «نخستین مرحله در کانکتیکات در سال 1784 در این جاده قدیمی روستایی در غرب روستای مرکزی که اکنون راه‌آهن در آنجا قرار دارد، از مریدن عبور کرد». او می افزاید که تا زمانی که راه آهن بیش از نیم قرن بعد تکمیل شد، "مردم خوب مریدن هیچ وسیله ارتباطی دیگری با هارتفورد و نیوهیون نداشتند مگر از طریق حمل و نقل خصوصی." خوش آمدید ای. بنهام در مقاله خود در سال 1894 در مورد آن موضوع حمل و نقل خصوصی می گوید: "من به خوبی به یاد دارم که 60 سال پیش برای مردم عادی بود که از شهری به شهر دیگر، چندین مایل پیاده روی کنند. من و دیگران گاهی اوقات به نیو می رفتیم. پناهگاه و برگشت، 32 مایلی، و اغلب به کلیسا در روز شنبه تا مرکز چشایر، چهار مایلی از خانه…. «واگن‌های اسب تقریباً همگی از ردیف جعبه‌های چوبی بودند، با محورهای چوبی. صندلی پشتی اغلب روی یک فنر چوبی تکیه می کرد. صندلی‌های جلو تخته‌های مسطح ساده‌ای بودند که روی دو طرف قائم قرار داشتند. داشتن بالشتک یا پتو برای کاهش لرزش سنگ روی آنها یک امر تجملی تلقی می شد. هنگامی که فنرهای بیضوی برای اولین بار معرفی شدند، آنها را شگفت‌انگیز می‌دانستند و بدنه واگن را چنان بالا می‌بردند که برخی از خطر واژگونی می‌ترسیدند… او مراحل را اینگونه توصیف می‌کند: «به شکل یکنواخت به شکل بدنه تخم‌مرغی یا بیضی شکل، با قابلیت نشستن از شش تا ده در داخل، و با 31 صندلی اضافی جاده‌ای و مسافرتی در بیرون پشت راننده و در بالا.» یک چکمه چرمی بزرگ وجود داشت. ساخته شده در پشت برای حمل صندوق عقب و چمدان، و همچنین یکی دیگر در جلو برای محافظت از راننده.

تعجبی نداشت که مسیر معمولی 32 ROADS AND TRAVEL با اسب از هارتفورد از طریق Wethersfield به جای مسیر کوتاه‌تری که بعداً توسط راه‌آهن طی شد، حرکت کرد. او از راه آهنی صحبت می کند که از کنار "Old Fly" و "Beaver Pond" از میان چمنزارهایی به نام "Green Swamp" به محله کنزینگتون می گذرد و از آنجا به خاتمه آن در خیابان اصلی در هارتفورد می رسد. در میان مقالاتی که مریدینتس برای جامعه تاریخی در دهه هجده نود نوشته بود، یکی از مقالات آلن بی. اسکوایر در راه آهن است. در این خانه قدیمی بود که یونیورسالیست ها برای اولین بار در سال 1821 گرد هم آمدند. حدود سی سال بعد اولین انجمن جهانی یونیورسالیست مریدن تشکیل شد. درست در شمال این مزرعه قدیمی رابرت رایس، در محل گورستان Walnut Grove، مزرعه ای بود که توسط دکتر ویلیام هاف، پزشک دوم والینگفورد، در سال 1730 خریداری شد. زمانی بین آن زمان تا 1740، زمانی که او به چشایر نقل مکان کرد، دکتر هاف آن را ساخت. خانه ای در این ملک تقریباً مستقیماً در شرق این خانه، در خیابان ییل، خانه ای است که توسط همین نوح ییل برای خودش در سال 1761 ساخته شد. او نوه توماس ییل اصلی بود که قبل از سال 1702 مزرعه بزرگی در این بخش از والینگفورد به او واگذار شد. خانه نوح ییل مطمئناً یک خانه مزرعه استعماری خوب و باوقار بود که شامل صفحات و جزئیات بسیار خوب بود.

محل آبل رایس یا ویلیام دبلیو.

این خانه در ابتدا در مسیری قرار داشت که به خیابان ییل می رسید، زیرا این بخش از خیابان کورتیس 26 OLD HOUSES تا سال 1820 باز نشده بود. داستانی وجود دارد که در اوایل قرن گذشته از این مکان به عنوان مایه تلقیح استفاده می شد. بیمارستان lation به دلیل دور بودنش و اینکه در بزرگراه نبود. این همان مکانی است که بعدها قرار بود تالار بنجامین در آن میخانه ای را نگهداری کند که نام آن را بانگال گذاشت. برخی دیگر از خانه های اولیه که بسیاری از ظاهر استعماری خود را از طریق تغییرات و الحاقات از دست داده اند، خانه ادوارد کالینز (1738) در خیابان کلونی 596 است. محل آبل رایس یا ویلیام دبلیو. خانه Comfort Butler (1770) در 67 Kensington Avenue; و لوی آلن (قبل از 1784) در خیابان آلن. پروچنو، ویلیام (ژانویه-فوریه 2000). "وضعیت روزنامه آمریکایی: پایین و بیرون در لس آنجلس" بررسی روزنامه نگاری آمریکایی. نژاد ویلیام اچ. این ساختمان طولانی، باریک و مستطیل شکل در اصل برای یک کارخانه قاشق ساخته شده بود، احتمالاً توسط ادوین ای. کورتیس که خانه اش در خیابان کورتیس 112 بود و هنوز پابرجاست.

قسمت پشتی ظاهراً خانه اصلی بوده و ساختمان اصلی در جلوی آن، کمی بعد اضافه شده است. گفته شده است که به این دلیل است که به معنای "دره دلپذیر" است و در نتیجه توصیف مناسبی از آن بخش از Meriden بوده و هنوز هم هست. هنوز دورتر در غرب، در خیابان جانسون در گوشه ایتون، محل قدیمی جانسون قرار دارد که اکنون متعلق به وایتز کارتر است. خانواده جانسون مالک زمین کوه در شمال بودند – تا قله غربی. در ابتدا این خانه در خیابان جانسون رو به جنوب بود، اما در دوره بعد در ایتون به سمت شرق تبدیل شد. لوستر آویز Sonneman Ursa Minor در فوریه 2019 در Chloe Winston Lighting Design در خیابان واتر 68 به نمایش گذاشته شد. در سال 1740 در نوروالک جنوبی، کانن، در آنجا ایستاده بود که بزرگراهی که از این نقطه به سمت غرب در جاده قدیمی کانتری به هانوفر، که اکنون مریدن جنوبی است، باز شد.

اگرچه تا سال 1830 بسیار بعد ساخته شد.

احتمالاً چندین خانه روز سبت در اطراف اولین خانه ملاقات وجود داشته است، و یکی از آنها به وضوح در یک سند سال 1740 ذکر شده است که در زمینی در شمال کلیسا ایستاده است. با این حال، به نظر می رسد قدیمی تر از این باشد، و پیمانکاری که بر بازسازی آن در سال 1949 نظارت داشت، احساس می کرد که یکی از قدیمی ترین خانه های شهر است. قدیمی ترین خانه در شهر بدون شک کلاب این 1711 در خیابان کلونی شمالی است. در سال 1866، در گوشه و کنار، به خیابان میلر، جایی که اکنون ایستاده است، در پشت شرکت تجهیزات الکتریکی کانکتیکات، به خیابان میلر منتقل شد. احتمالاً هیچ توصیفی از خانه‌های قدیمی مریدن بدون اشاره به عمارت باشکوه الی بردسی، کامل نخواهد بود. اگرچه تا سال 1830 بسیار بعد ساخته شد. این اولین اقامتگاه باشکوهی بود که در شهر ساخته شد. با این حال، او می‌گوید، "در آن زمان تصور می‌شد که این یک موسسه بسیار شیک است." قبل از آمدن آن واگن، هرگز بیش از سه واگن دو چرخ در شهر وجود نداشت. در یک سند هندی در سال 1664، این نام به این نام خوانده شد. تاریخ باربر که در سال 1838 نوشته شده است، می گوید که این نام برگرفته از یک سنت در مورد کشنده هایی است که گفته می شود در سرگردانی خود در آنجا متوقف شده اند.

این مسیر زمانی پس از به وجود آمدن چرخش، تقریباً در امتداد خط خیابان کلونی کنونی، به یک جاده تبدیل شد. این مکان در قرن گذشته توسط ریچارد میلر که نامش در خیابان باقی مانده است، اشغال شد. دورتر در شمال، در ضلع شرقی خیابان Paddock، خانه مزرعه بزرگی قرار دارد که توسط ایزاک هال، پسر دکتری به همین نام، در حدود سال 1770 ساخته شده است. برای مدت طولانی این مکان به عنوان مکان Rollin S. Ives شناخته می شد..